همه ورزش کنیم

به گزارش ایرنا، بیست و ششم مهر در تقویم کشورمان به عنوان روز «تربیت بدنی و ورزش»، نامیده شده است که فرصتی برای ترغیب مردم به آن است. اگر در تعریفی ساده، «تربیت» را بسترسازی برای شکوفا کردن استعدادهای انسان در جهت مطلوب بدانیم، می‌توانیم نتیجه بگیریم ورزش کردن از الزامات تربیتِ بدن است زیرا نتیجه‌های مثبتی چون تنومندی و قدرت را برای افراد به ارمغان می‌آورد و این دارایی‌ها از نظر کلام وحی هم دارای ارزش‌اند.

برای مثال آیه ۶۹ سوره مبارک اعراف بیان فرموده است، وقتی هود پیامبر (ع) ‌خواست یکی از نعمت‌های خداوند بر قوم خود را برشمارد خطاب به آنان گفت: «... وَزادَکُمْ فِی الْخَلقِ بَصْطَةً ...؛ و به جسم شما فزونی داد».

بنابراین وجود توانایی در انسان که به موجب تعالیم قرآنی از جمله مفهوم آیه سوم سوره کهف«... لَا قُوَّهَ اِلّا بِالله»، مطلق آن، همواره از آن خداوند است، از نعمت‌های الهی به شمار می‌رود.

سیری در ادب دیرپای فارسی به عنوان انعکاس دهنده فرهنگ کشورمان نیز می‌نمایاند به موجب مشی گرانمایه‌ای که پیشینیان باستانی ما پدیدآوردند، ورزش در فرهنگ کهن ایرانی جایگاه ویژه‌ای داشته و بر این اساس، جامعه آن زمان، ارزش خاصی برای آن قائل بوده است.

از برخی آثار ادبی کهن، مانند شاهنامه فردوسی چنین برمی‌آید که مردم ایران بر پایه رفتارهای تاریخی و در هم‌سویی با اسطوره‌های ملی، به توانمندی جسمی، احساس نیاز می‌کردند تا خود را برای یاری اهورا مزدا در چالش با اهریمن، تنومند و پرتوان سازند.

آنها به ضرورت دفاع نظامی هم متوجه بوده و با هدف آماده کردن جسم و روح خویش برای مقابله با هرگونه حمله احتمالی دشمنان، در هر فرصت ممکن به ورزش‌هایی که در فنون جنگی ریشه داشتند می‌پرداختند.

فردوسی علاوه بر سرودن ابیاتی نظیر «ز نیرو بود مرد را راستی/ ز سستی دروغ آید و کاستی» در داستان بوزرجمهر، که اهمیت ورزش را یادآوری و مخاطب را به این مهم ترغیب کرده است، در شرح حال سرآمدانی مانند «رستم»، «سهراب» و «آرش کمان‌گیر» نیز ورزش‌های متداول آن زمان مثل «کشتی»، «تیراندازی» و «سوارکاری» را ‌می‌شناساند.

همچنین حماسه‌سازی‌ها و کارنامه برخی شهریاران و پهلوانان روزگاران دور، مثل جمشید یا فریدون را که در کارزاری سهمگین بر ضَحاک مار به دوش پیروز شدند و به تباه‌کاری اهریمنی او پایان دادند، می‌توان از مواردی دانست که نشانه‌های ورزش و تحرک جسمانی را با خود دارند و به نوعی معرفی کننده ورزش‌دوستی ایرانیان نیز به شمار می‌روند.

پس همه ورزش کنیم، به این میراث فرهنگی که به شادابی و سلامتی عمومی جامعه کمک می‌کند ارج نهیم و به آیندگان، انتقالش دهیم.