به گزارش ایرنا، حمام تاریخی میرزا یوسف بابل در تاریخ ۱۹ مهر ۱۳۷۸ با شماره ۲۴۷۵ در فهرست آثار ملی ثبت شد و باوجود ثبت این اثر تاریخی وقفی، تا کنون برای مرمت این بنای میراثی هیچ اقدام انجام نشد و در شرایط فعلی این حمام به محلی برای دپوی نخاله ها تبدیل شد.
پنج دانگ از حمام تاریخی میرزا یوسف بابل وقفی و در تملک اداره اوقاف و امور خیریه بابل و یک دانگ آن ملکی بوده که نزدیک به یکصد سال در اجاره و تملک فردی به نام محمد حسن ولی پور و اجداد آن است.
حال این بنای تاریخی که در عصر فتحعلی شاه قاجار در سال ۱۲۱۶ قمری احداث شد، بعد از سالها خاطره انگیزی برای بابلی ها به روزهای آخر عمر خود نزدیک شده است.
نام محله «سرحمام» هم که در کنار پنجشنبه بازار بابل واقع شده، برگرفته از نام همین حمام میرزا یوسف است. این حمام تا کمتر ۱۵ سال پیش در کنار وجهه تاریخی، دارای کارکرد یک حمام برای بابلی ها بود و مورد استفاده قرار می گرفت.
آنچه حمام میرزا یوسف را از سایر حمام های مشابه در جای جای مازندران و بابل متمایز می کند، رختکن و سربینه بزرگ آن است. سربینه این حمام هشت ضلعی است و چهار صفه در چهار ضلع بزرگ و چهار صفه در اضلاع کوچکتر آن تعبیه شده است.
دهانه صفه ها به عرض سه متر است که در سه طرف آنها سکو هایی به عرض یک متر وجود دارد. روشنایی مورد نیاز فضای داخلی حمام از طریق نورگیرهایی که در قسمت فوقانی گنبد سربینه تعبیه شده، تأمین می شود و در پهلوی دو سردر قدیمی حمام، دو کتیبه سنگی وجود دارد.
در واقع حمام میرزایوسف یکی از باارزش ترین بناهای تاریخی شهرستان بابل محسوب می شود. اگر چه در منابع مجازی به اشتباه زمان ساخت این حمام را عصر صفویه می دانند، ولی قدمت آن به استناد کتیبه ای که بر روی درب ورودی حمام موجود بود و تصویر آن در جلد چهارم کتاب «از آستارا تا استارباد» نوشته دکتر منوچهر ستوده آمده، به عصر فتحعلیشاه قاجار یعنی سال ۱۲۱۶ قمری بر می‌گردد.
نظر شما