این ترجمه از کتاب من تاریخ الالحاد فی الاسلام انجام گرفته است و با آنکه نزدیک به هفتاد سال از چاپ نخست آن در مصر می‌گذرد، همچنان از مهم‌ترین و جدی‌ترین آثاری است که در حوزه شناخت الحاد در عالم اسلام نوشته شده است. مقالات این کتاب به صورت جداگانه منتشر شده است و بَدوی علاوه بر نگارش برخی از قسمت‌های کتاب، مقالات و تدوین این مجموعه را نیز انجام داده است. از جمله محققین و مولفینی که در این کتاب به مقالات آنان برمی‌خوریم، می‌توان به پُل کراوس، فرانچسکو گابرییلی و کارلو آلفونسو نالینو اشاره کرد.
واژه «الحاد» از جمله واژه‌هایی است که در طول زمان و تاریخ، شمول معنایی آن تغییر و تطور یافته است و امروزیان در معنایی متفاوت از گذشتگان آن را استعمال می‌کنند. الحاد در معنای لغوی در عربی معادل «انحراف» است و ملحد به این اعتبار کسی است که از آیینی منحرف شده است. ملحد اما در معنای کارکردی و اصطلاحی بعدها به کسی اطلاق شد که ادیان و به ویژه اسلام را منکر می‌شود. در اینجا به ویژه منظور انکار اسلام و نبوت پیامبر اسلام(ص) منظور بود. امروزه در معنای فارسی الحاد شمول گسترده‌تری هم پیدا کرده است و مقصود از آن کسی است که از حد انکار انبیا فراتر رفته است و به انکار خداوند رسیده است. معنایی که معادل «خداناباور» و «آتئیست» است و در گذشته با عناوینی چون «دهری» و «طبیعی» از آن یاد می‌شد.
این کتاب پس از بخش پیشگفتار در سه بخش به آرای سه شخصیت «ابن مقفع»، «ابن راوندی»، «محمدبن‌زکریای رازی» می‌پردازد. شخصیت‌هایی که ما امروزه دسترسی مستقیم به آرا و آثار آنان نداریم و تقریباً تمام آشنایی ما با گفته‌های این افراد مرهون ردیه‌هایی است که بر آنان نوشته شده است.
گفتنی است کتاب در باب تاریخ الحاد در اسلام نوشتۀ عبدالرحمان بدوی و ترجمه معین کاظمی‌فر در شمارگان ۱۱۰۰ و در ۲۵۵ صفحه با قیمت ۳۲۰۰۰ هزار تومان در سال ۱۳۹۸ منتشر شده است.
نظر شما