به گزارش خبرنگار ایرنا، حسین منزوی غزلسرای معاصر و نامدار کشور است که امروزه بعد از گذشت سالها از مرگش آرام آرام بر محبوبیت او افزوده می شود و خیل طرفداران اشعار او بیشتر می شود ولی متاسفانه با کم توجهی و بی توجهی مسوولان فرهنگی و هنری زادگاهش مواجه شده است.
منزوی که ۱۶ اردیبهشت سال ۱۳۸۳ پس از مدت‌ها رنج بیماری قلبی درگذشت و در گورستان پایین زادگاهش شهر زنجان به خاک سپرده شد بعد از ۱۹ سال هنوز یک مقبره در آرامگاهش ندارد و حتی یک خیابان نیز در شهر زنجان به نامش نیست و یک سردیس از او در شهر مشاهده نمی شود.
به گفته منتقدان و کارشناسان ادبی، گذشت زمان بهترین و برترین داور و قاضی آثار ادبی است و این مهم در خصوص منزوی نیز صدق می کند که رفته رفته با گذشت ایام، بر محبوبیت اشعار او افزوده می شود.
امروزه اگر بر سر مزار او برویم تعداد کثیری از جوانان و علاقه مندان به اشعار او را می بینیم که غزلهای او را زمزمه می کنند که همین موضوع نشانگر محبوبیت او در میان مردم است.
حسین منزوی که بیشتر شاعری غزلسرا شناخته شده است، در سرودن شعر نیمایی و شعر سپید نیز تبحر داشته و به گفته محمدعلی بهمنی-شاعر معاصر- «اگر بخواهیم غزل بعد از نیما را بررسی کنیم باید بگوییم که هوشنگ ابتهاج در غزل پلی می‌زند و منوچهر نیستانی از این پل عبور می‌کند و ادامه‌دهنده این راه حسین منزوی است که طیف وسیعی را به دنبال خود می‌کشد».
حال باید پرسید با توجه به این جایگاه و سبقه فعالیت ادبی و هنری این شاعر، چرا تاکنون برای پاسداشت جایگاه او در شهر زنجان اقدامی نشده است؟
البته پیش از این در سالهای گذشته مسوولان فرهنگی استان قول هایی برای احداث مقبره و نصب سردیس در مزار این شاعر داده بودند ولی متاسفانه تاکنون هیچیک از این وعده ها جامه عمل به خود نپوشیده است.
شعر حسین منزوی را سرآغازی بر غزل نو در ادبیات فارسی دانسته اند که در واقع حاصل برخورد شعر سنتی فارسی و شعر نیمایی است و او با مجموعه شعر «حنجره زخمی تغزل» در سال ۱۳۵۰ جایزه فروغ فرخزاد را از آن خود کرد که معتبرترین جایزه ادبی ایران در آن دوران بود.
برخی از آثار حسین منزوی از قبیل "با عشق در حوالی فاجعه، از شوکران و شکر، با سیاوش از آتش، از ترمه و تغزل، با عشق تاب می‌آورم، به همین سادگی، این کاغذین جامه؛ مجموعه برگزیده اشعار کلاسیک و از خاموشی‌ها و فراموشی‌ها" هستند که محبوبیت و اقبال او را در میان مردم بیشتر می کند.
شاید زمان بیشتری لازم است تا این شاعر از پیله انزوای خود حداقل در زادگاهش بیرون بیاید...
به گزارش ایرنا، حسین منزوی یکم مهرماه ۱۳۲۵ در زنجان در خانواده‌ای فرهنگی به دنیا آمد.
وی از سن جوانی سرودن شعر را آغاز کرد و در سال ۱۳۴۶ به عنوان شاعر خود را مطرح کرد و غزلهای او مورد توجه غزل‌سرایان قرار گرفت.
منزوی در سال ۱۳۴۶ وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد اما این رشته را رها کرد و به جامعه‌شناسی رو آورد، او این رشته را نیز ناتمام رها کرد.
منزوی ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۳ پس از مدت‌ها رنج از بیماری قلبی بر اثر آمبولی ریوی در بیمارستانی در تهران درگذشت و در کنار آرامگاه پدرش در زنجان به خاک سپرده شد.
نظر شما